Handige sleutelhanger of niet? Wij hebben een iTag gesloopt.
Sleutels kunnen overal liggen in huis: onder het kussen van de stoel, in een tas, tussen de boodschappen of in de koelkast. Het kan veel werk zijn om sleutels terug te vinden. De bedenkers van de iTag spelen hier handig op in.
Terugvinden van sleutels is lastiger dan kwijtraken.
Snel huissleutels kwijtraken: dat is mijn vak. Verloren sleutels weer terugvinden is een heel ander verhaal. Logisch dus dat ik meerdere reservesleutels heb laten maken, maar waar zijn deze eigenlijk gebleven? Het is duidelijk: ik kan wel wat extra hulp gebruiken.
Gelukkig zijn er diverse handige producten op de markt die helpen om sleutels terug te vinden. Ik kies voor de iTag. De iTag is een hanger met een bluetooth verbinding die verbinding maakt met een smartphone of iPod. Die verbinding reikt zo'n 25 meter en werkt twee kanten op. Als je de knop van de iTag indrukt kun je de smartphone laten werken als zelfontspanner (geinig).
Ik gebruik hem op de andere manier: als sleutel-vinder. Als ik (weer eens) mijn sleutelbos kwijt ben, hoef ik alleen maar mijn iPod aan te zetten en verbinding te maken. De iTag gaat dan piepen en zo hoor ik waar mijn sleutels liggen.
Waarom kies ik voor de iTag en niet voor een sleutelhanger die gaat piepen als je fluit: zelfs niet als het de vorm van een eenhoorn heeft? Simpel: ik kan niet fluiten.
Als je de iTag gebruikt zijn er allerlei dingen waar je op moet letten. Ten eerste: hij werkt op een knoopcelbatterij. Als je deze niet op tijd vervangt, gaat de functie van de iTag verloren. In de tweede plaats: vergeet niet om de bijbehorende app te installeren. Zonder app, doet de iTag niet zoveel. En als laatste: je moet ervoor zorgen dat de iTag altijd aan staat. Dat doe je door op de knop te drukken van de hanger.
De techniek van de iTag vind ik een groot nadeel.
Normaal gesproken doet de iTag zijn werk prima. Een druk op mijn iPod en ik weet dat ik mijn huissleutels uit de plantenbak moet vissen. Of achter de wasmachine. Maar... Mijn iTag begint ook spontaan te piepen als mijn sleutelbos veilig in mijn broekzak zit. Of gewoon in mijn tas. Met de iTag aan ga ik door het leven als een piepende cavia.
Een ander technisch nadeel is dat je de iTag aan moet doen als je op pad gaat. Met het piep-gevaar in zicht doe ik dat niet altijd: stel je voor dat dit op de luchthaven gebeurt of als je muisstil in een theater zit... Als je de sleutelbos kwijtraakt als de iTag niet meer aan staat, heb je alsnog een probleem. Dan kun je namelijk niet meer de iTag traceren.
Is een iTag dé oplossing voor onhandige mensen zoals ik? Ik betwijfel het.
In het begin ben ik enthousiast over mijn iTag, maar het spontane piepen (bij voorkeur op genânte momenten) zorgt ervoor dat ik de iTag niet graag gebruik. Laatst heb ik mijn sleutelbos op straat laten vallen, waardoor het batterij-vakje van mijn iTag kapot is gegaan. Ik heb hem dus onbedoeld gesloopt...
Ondanks dat ik nog steeds snel mijn sleutels kwijtraak, voel ik niet de behoefte om mijn iTag te repareren. Hij zit nog steeds aan mijn sleutelbos, wat ik handig vind. De roze kleur is namelijk lekker opvallend, zodat ik mijn sleutelbos toch nog redelijk snel in de bestekla zie liggen. Het is alleen jammer dat de techniek voor mij niet helemaal voldoet; anders is de iTag echt een top-uitvinding. Dan zou ik de hele iTag-winkel leegkopen om al mijn reserve-sleutels van een iTag te voorzien... Helaas, ik moet verder zoeken.
